سوگ مادر

“شاهرخ مسکوب” عاشق مادرش بود. به گفته ی خویش مادرش را بیش از دوست داشتن می پرستید. و این احساس در جای جای نوشته هایش نمود دارد. او احساس می کرد باید نسبت به مادر ادای دین نماید اما اجل مهلتش نداد. “کامشاد” پس از وی سعی کرد دین او به مادرش را با چاپ آن چه مسکوب در دفترهای خاطرات و نوشته های دیگرش درباره ی مادر نگاشته بود ادا کند. این کتاب حاصل همان تلاش است که در جای جای آن می توان حس لطیف و غمگین و عاشقانه ی یک فرزند نسبت به مادر را یافت. در قسمتی از کتاب می خوانیم: “من در تن مادرم زندگی کردم و اکنون او در اندیشه ی من زندگی می کند. من باید بمانم تا او بتواند زندگی کند. تا روزی که نوبت من نیز فرا رسد، به نیروی تمام و با جان سختی می مانم. امانت او به من سپرده شده است. دیگر بر زمین نیستم، خود زمینم و به یاری آن دانه ای که مرگ در من پنهانش کرده است باید بکوشم تا بارور باشم”.