می روم به کنسرت برسم

می روم که به کنسرت برسم» جدیدترین رمان شمس لنگرودی، شاعر، نویسنده و محقق برجسته ایرانی، خواننده را به سفری در دل ذهن راوی می برد؛ ذهنی که در آستانه مرگ و در دل انزوا به دنبال معنا، رهایی و درکی نو از هستی است. داستان در فضایی تاریک و ملموس، در انباری خاک گرفته و شلوغ شکل می گیرد؛ جایی که صداها، بوها و خاطرات کودکی در هم می آمیزند و پازلی آرام آرام در ذهن خواننده کامل می شود.
راوی، مالیخولیایی و ترس خورده از مرگ، با نگاهی شاعرانه به زندگی و تلاش برای معنا دادن به آن، خواننده را با خود همراه می کند. بازگشت او به خانه پدری، صحنه ای پر از تضاد میان سنت و مدرنیته، آزادی و سلطه گری، زیبایی و خشونت، و روابط میان والدین و فرزندان است. در کنار این تضادها، موسیقی و خاطرات کودکی نقش کلیدی در روایت دارند و تجربه ای حسی و درگیرکننده برای خواننده خلق می کنند.
شمس لنگرودی با نثری موجز و شاعرانه، داستانی می سازد که ذهن و احساس مخاطب را تسخیر می کند و با پایانی تکان دهنده، او را به تأمل در زندگی، مرگ و معنای هستی فرا می خواند؛ سفری که هم فلسفی است و هم عمیقاً انسانی.
راوی و جهان ذهنی اش: در آستانۀ مرگ و شعر
یکی از ویژگی های مهم نوشته های شمس لنگرودی، ردپای تفکر شاعرانه در دلِ نثر است. نویسنده مقتصد است و اطناب کلام ندارد. او داستانی تعریف می کند که بدون اشاره هایی به گذشته و خاطره و کودکی درست شکل نمی گیرد. راوی باید خواننده را با خود همراه کند. سیلان ذهنِ راوی برای آشنایی ما با شخصیت هایی که وارد داستان می شوند، برای آنچه می شدها و آنچه شده ها، برای همراهی با راوی در مسیر رسیدن به کنسرت لازم است، کلیدی است. راوی مالیخولیایی و ترس خورده از مرگ است. نیشخند مرگ بر لبانش نشسته، اما در تلاش برای معنا دادن به زندگی، دست به خواندن و نوشتن و حتی شعر سرودن می زند. او کمال گراست، ناراضی از خود، و در عین حال مشتاق کشف معنا در دل انزوا. این میل به انزوا، نه تنها تلاشی برای رهایی از جهان بیرونی، بلکه سفری به درون، به گذشته، به ریشه ها و ترس هاست.
خانۀ پدری: صحنۀ اصلی تضادها
بازگشت راوی به خانه ای در کنار خواهرش، پنهان شدن از دلیلی که ما نمی دانیم، بازگشت به سرچشمۀ تضادهاست: پدر سنتی، جاهل، سرکوبگر و بی فرهنگ در مقابل مادری بافرهنگ، زیبا و هنردوست. خانه محمل تضاد سنت و مدرنیته، زیبایی و خشونت، آزادی و سلطه گری است. این تضادها نه تنها در والدین، بلکه در فرزندان، مرادخان و زری، نیز دیده می شود.
انباری زیرزمین، آنجا که با مراد و گذشته و سبب هایش آشنا می شویم، جایگاهی دوگانه در داستان دارد. همان اول کار می فهمیم زندانی است، شاید خودخواسته؟ اما نگران است، می ترسد جایش را پیدا کنند؛ پس دلیلی برای پنهان شدن دارد. موسیقی در این داستان نقشی درخشان دارد.
منبع: وب سایت نشر افق