وسعت یا عمق؟ چرا در جهانی تخصص گرا از شاخه ای به شاخه ای پریدن بهتر است؟

بسیار شنیده ایم که می گویند اگر می خواهید مهارتی را بیاموزید، اگر می خواهید نوازنده ای ماهر شوید، یا در هر کاری سرآمد شوید، باید از سنین کم شروع کنید، تمرکزتان را تماماً وقف آن کار کنید و ساعات زیادی را به تمرین هدفمند اختصاص دهید. اگر سرسری کار کنید و دست نجنبانید و متمرکز و مستمر کار نکنید، هرگز به جایی نخواهید رسید و دیگران گوی سبقت را از شما می ربایند. در یک کلام، برای موفقیت باید متخصص شوید. اما دیوید اپستین، در تحقیقی طولانی و روشمند، مسیر موفقیت بسیاری از ورزشکاران، هنرمندان، مخترعان و دانشمندان را بررسی کرده و به نتیجه ای خیره کننده رسیده است: در اغلب زمینه ها، به خصوص حوزه های پیچیده و پیش بینی ناپذیر، کامیابی از آن متفنن هاست نه متخصص ها. متفنن ها به جای تمرکز بر یک حوزه، از این شاخه به آن شاخه می پرند؛ آن ها راهشان را دیر پیدا می کنند، اما خلاق تر و چابک ترند و راه حل هایی را می بینند که از چشم همتایان متخصصشان پنهان می ماند. اپستین در این کتاب ماجراهای متعدد و دور از انتظاری از پیروزی ها و شکست ها نقل می کند و راهنمایی مان می کند که چطور بی آنکه سردرگم شویم و عمری را به بطالت بگذرانیم، جهانمان را وسعت ببخشیم و توانایی هایمان را پرورش دهیم.کتاب برگزیده سال ۲۰۱۹ به انتخاب نیویورک تایمز
منبع: وب سایت نشر ترجمان علوم انسانی