صدای من را از خواستن می شنوید: مجموعه شعر 1396 تا 1399

این مجموعه به سه بخش شعر با عنوان های «دو لبه یک زخم ایم»، «چند تکه کوچک از یک دوست داشتن بزرگ» و «هر چه می نویسم تمام نمی شوی» تقسیم می شود.
نصرت اللهی درباره رویکرد شعری که در کتاب «صدای من را از خواستن می شنوید» داشته، توضیح داد: با توجه به این که رویکرد من در شعر، تجربه گرایی و خطرپذیری است، امیدوارم چه در فرم و چه در محتوا، این کتاب ادامه منطقی شعرنویسی من نباشد که این برایم خوشایندتر است. درواقع در مورد چگونگی اجراها و کیفیت شعری که منتشر شده، باید دید نظر منتقدان و مخاطبان شعر چیست. باید اضافه کنم که این بار توجه بیشتری به امر فلسفه داشته ام چرا که معتقدم مهم ترین آسیب موجود برای شعر ما، کمبود اندیشه است و باید روی این امر بیشتر کار کنیم. به لحاظ مضمونی هم با حفظ رویکرد انتقادی مجموعه های قبلی ام، به خصوص در امر اجتماعی سیاسی، تغزل در بافت شعرم غنی تر شده است. همچنین روی کارکردهای زبانی بیشتر کار کرده ام و ساختن و شکستن ساختارها برایم مهم بوده است.
نصرت اللهی همچنین درباره روندی که در نوشتن این کتاب طی کرده، گفت: برای من ویرایش شعر اهمیت بالایی دارد، این کتاب می توانست یک سال پیش هم چاپ شود اما وسواس من روی کلمات نوشته شده و نوشته نشده شعر، انتشار آن را عقب انداخت چرا که فکر می کنم وقت آدم ها خیلی ارزش دارد و باید تمام توانم را روی بهترکردن ذرات شعرم بگذارم و بهترین چیزی را که می توانم بنویسم منتشر کنم. تازه موضوع محیط زیست هم هست که درخت درخت صرف کاغذ می شود آن وقت ما به همین راحتی برداریم شعرها را ردیف کنیم و سری دوزی شعر راه بیندازیم، انصاف نیست! من چهار سال با این کتاب زندگی کرده ام که توانسته ام آن را بنویسم. حتی در روند نهایی سازی کتاب، تلاش کردم شعر در تنور گفت وگو تفته شود و در خوانش نهایی شعرها، دوست عزیزم دکتر آرش نیری همراهم بود که سپاسگزار او هستم.
او با بیان این که اغلب شعرها عنوان ندارد و بخش بندی شعرها ناشی از تفاوت محتوایی یا ساختاری بوده است، گفت: در مورد چینش مجموعه هم رویکرد مهندسی و انجام کار دقیق را داشتم و اجرای خود مجموعه هم برایم مهم بوده به دلایلی که گفتم. سه بخش مجموعه در سه فضای نسبتا مستقل هستند اما در ارتباط ساختاری با هم قرار دارند و آدم این شعرهاست که آن را به هم مرتبط می کند.
در ادامه یک شعر از مجموعه «صدای من را از خواستن می شنوید» می آید:
تو نوشتنی هستی
یک نوشتنی داغ که در سرمای عصر ما، می چسبد
تو نوشتنی هستی
و من
تنها من، تو را نوشتم
آنگونه که در سکوت عصر ما
کسی، کسی را این گونه دقیق و دلخواست
ننوشته است.
منبع: وب سایت نشر مروارید