دیوان جامی

این کتاب، دیوان اشعار عبدالرحمن بن احمد جامی با مقدمه و اشراف محمد روشن است.
نورالدّین ابوالبركات عبدالرّحمان بن نظامالدّین احمد بن محمّد جامى از شاعران نامدار زبان فارسى است كه او را پس از حافظ بزرگترین سخنسراى فارسى شمردهاند و خاتمالشعرا لقب نهاده اند.
وى در قصیده اى لامیه كه پنج سال پیش از وفات خود سروده است و پاره اى از سوانح احوال خود را برشمرده، سال ولادت خود را یاد مى كند :
به سال هشتصد و هفده ز هجرت نبوى كه زد ز مكّه به یثرب سرادقات جلال
ز اوج قلّه پروازگاه عزّ و قدم بدین حضیض هوان سست كرده ام پر و بال
دیوان قصاید و غزلیات این دیوان را جامی در سال ۸۸۴ تدوین و تنظیم کرده است. قصاید جامی در توحید و نعت پیامبر اسلام و صحابه و اهل بیت و نیز مطالب عرفانی و اخلاقی است. جامی همچنین قصایدی در مدح یا مرثیه سلاطین و حکمای زمانش سروده است. غزلیات جامی غالباً از هفت بیت تجاوز نمی کند و اکثراً عاشقانه یا عارفانه است.
منبع: وب سایت نشر نگاه