بزرگ بانوی هستی (اسطوره – نماد – صور ازلی): با مروری بر اشعار فروغ فرخزاد

نگارنده در این کتاب با مروری بر اشعار فروغ فرخزاد به اهمیت اسطوره و نماد و نقش بنیادین صورت های ازلی در زندگی انسان می پردازد. مضمون مشترک در میان یادداشت های مختلف کتاب، پرسش از مفهوم اسطوره و رابطه ی آن با انسان و حیات درونی اوست. اسطوره مبین نوعی جهان بینی و نحوه ی حضور در عالم است؛ عالم کشف و شهود و تخیل. نویسنده معتقد است هر آفرینش شاعرانه، همانند آیینی اساطیری، نقب به ساحتی دیگر می زند، از زمان کرانه مند تاریخی برمی گذرد و نگاه به فراسوی دنیای محسوسات می افکند. در بسیاری از اشعار فروع فرخ زاد صحبت از جایی دیگر است، از “جهان شکفتن ها و رستن های ابدی”، “از زمینی که ز کشتی دیگر بارور است”. در ادبیات معاصر ایران در اشعار فروغ فرخزاد بیش از هر اثر دیگر، شاهد ظهور وحضور صورت ازلی بزرگ بانو یا اصل مادینه ی روان هستیم. در اشعار فروغ، بزرگ بانوی هستی در جلوه های اساطیری چون زمین مادر، ظلمت جاودان، ایزد ماه، و تمامی طبیعت وجهان راز و عشق و تخیل متجلی می شود. نویسنده در بخشی از کتاب به بررسی سیر و سلوک درونی فروغ “از اسارت تا پرواز” و شناخت نمادها و مفاهیم اسطوره ای و تجلی صورت ازلی بزرگ مادر هستی در اشعار وی می پردازد. این بررسی ازدیدگاه روان کاوی تحلیل یونگ صورت گرفته است. نویسنده، مجموع اشعار فروغ را در ارتباط با سیر تحول و دگرگونی دنیای درونی، جهان بینی شاعرانه و با شناخت مفاهیم نمادین و اساطیری آن ها در سه موضوع دسته بندی می کند: 1) دنیای غریزه 2) سفر به اعماق درون و ژرفنای روان ناآگاه جمعی و 3) برخاستن از درون تاریک زمین و پرواز به سوی آسمان روشن.