گوگرد

مردی سیاه پوش در زیرزمین یکی از اولین دواخانه های تهران رازی شگرف را با پادو یتیمی در میان می گذارد؛ رازی خون آلود و آغشته به بوی گوگرد. اما هر شامه ای توان شنیدن این راز را ندارد. سگ می بایست بود و سگ بودن نه کار هر کس است. کیست که زندگی سگی را انتخاب کند و تازه تاب زیستنش را هم داشته باشد؟ حتی اگر پاداش کلانش جاودانگی باشد؟به گواه خون های ریخته شده بوی گوگرد بوی غالب آسمان صد سال اخیر ایران است. این بو اما فقط بوی انفجار و خون و مرگ نیست شامه ات را که تیز کنی رایحه رهایی را نیز در خود دارد رایحه ای که به عمق جهان می بردت به هسته زمین.نویسنده در رمان تازه اش با گذر از کوره راه های تاریخ معاصر ایران که آکنده است از عطر خوش انقلاب ها و بوی عفن فسادها و پوسیدگی ها و زخم ها خواننده را با خود به جهانی می برد ورای تاریخ و امید و وهم و خوف به جهانی از تاروپود تن و بدن جهانی یکسره رنگ مزه و بو
منبع: متن کتاب