عیبی ندارد اگر حالت خوش نیست: مواجهه با اندوه و فقدان در فرهنگی که این ها را برنمی تابد

در بخشی از کتاب عیبی ندارد اگر حالت خوش نیست می خوانیم:
بعضی چیزها را نمی توان درمان کرد؛ فقط باید آن ها را به دوش کشید. در کتاب کمدی الهیِ دانته، ویرژیل راهنمای دانته از جهنم به سوی برزخ است. وقتی دانته با دیوار بزرگی از آتش روبه رو می شود و وحشت می کند، ویرژیل به او می گوید: «انتخاب دیگری نداری. این آتشی است که می سوزاند، اما از بین نمی برد.» ولی دانته همچنان می ترسد.
ویرژیل ترس او را حس می کند، دست روی شانه اش می گذارد و تکرار می کند: «انتخاب دیگری نداری.» دانته نیز عزم خود را جزم می کند و وارد می شود. همه ی کسانی که زندگی می کنند با این دیوار آتش روبه رو خواهند شد.
همه ی ما در مرحله ای از زندگی، سوگ و فقدان را تجربه خواهیم کرد. همه ی ما فردی را خواهیم شناخت که با فقدانی بزرگ زندگی می کند. همه ی ما، در این تنها نوبتِ زندگی مان، آمده ایم برای عشق ورزیدن و از دست دادن. هیچ کس نمی داند چرا، اما همین است که هست. اگر به عشق پایبند باشیم، به ناچار با فقدان و سوگ هم آشنا خواهیم شد.
اگر از فقدان و سوگ دوری کنیم، هرگز حقیقتاً عشق را تجربه نخواهیم کرد. پس چرا فرهنگ ما اندوه را بیماری ای می داند که باید درمان شود، آن هم در سریع ترین زمان ممکن؟مگان دیواین در کتاب عیبی ندارد اگر حالت خوش نیست می نویسد: «در فرهنگ ما، شیوه ی برخورد با سوگ معیوب است. سوگ نوعی از بدبختی است؛ احساسات وحشتناک و آشفته ای که باید در اسرعِ وقت مرتب شده و پشت سر گذاشته شود. هرکدام از ما در سوگ مان احساس کرده ایم قضاوت و تصحیح مان کرده اند. نصیحت مان کرده اند که «دیگر به آن فکر نکنیم»
گذشته را پشت سر بگذاریم و به زندگی مان بازگردیم. اما مسئله این است که سوگ «مشکل» نیست که بخواهیم آن را حل کنیم؛ «اشتباه» نیست و نمی توانیم «درستش» کنیم؛ بیماری نیست که بتوانیم درمانش کنیم.» باید بدانید که حال شما «خوب» نیست و شاید هیچ وقت هم حال تان «خوب» نشود.
ما با مسائلی که در زندگی های مان رخ می دهد تغییر می کنیم. اینکه از ما انتظار می رود که پس از فقدانی ویران کننده به حالت عادی برگردیم زمانی دیوانه کننده تر می شود که بفهمیم چنین انتظاری در هیچ تجربه ی دیگری از زندگی وجود ندارد. فقدان و سوگ دیدگاه‏مان را تغییر می دهد.
دنیای ما برای همیشه تغییر می کند و هیچ راهی نیست که بخواهیم به دنیای قبل مان برگردیم. این خواسته ای غیرممکن است. اما اگر سوگ ما هیچ گاه بهبود نمی یابد و حل وفصل نمی شود، اگر هیچ گاه نمی توانیم آن را پشت سر بگذاریم و به حالت «عادی» برگردیم، چگونه باید به زندگی ادامه دهیم؟ هدف اصلیِ کتاب عیبی ندارد اگر حالت خوش نیست همین است:
یافتن راه هایی برای زندگی در کنار فقدان، ایجاد زندگی در کنار آنچه همواره جای خالی خواهد بود.
منبع: وب سایت نشر میلکان