سیب های سیاه

«سیب های سیاه»، روایت آدم هایی است که همین حوالی ما نفس می کشند؛ دیده و شنیده می شوند. داستان هایی که حال و هوای دیروز و امروز خود ماست و شاید فردا و فرداهامان. هفده داستان با عنوان های «بگو سیب»، «بچه ی ندا»، «صفورا»، و…،که شاید با یک بار خواندشان از یک درد مشترک می گویند: «آدم بودن». در داستان «آهسته ترین اشک» می خوانید: «از خواب پریده بودم، انگار سرم گیج می خورد. گلوم بقمه کرده باشد، دهانم تلخ بود، فکرم گرفت قبل از آنکه بدهم ببردش، آب داده بودم بخورد؟…».