سفر به انتهای شب

سلین مبتکری بزرگ در زبان ادبی فرانسه بود. در دو رمان اولش، سفر و مرگ قسطی، با استفاده از زبانی منحصربه فرد مبتنی بر گویش طبقه ی فرودست (آرگو)، اصطلاحات پزشکی و ملوانی، نوواژه ها، فحاشی و زبان عامیانه ی سربازها و خلافکارها منتقدان را غافل گیر کرد.همچنین با استفاده ی نامتعارفش از سه نقطه (…) و علامت تعجب (!) نقطه گذاری خاص خودش را ابداع کرد. مرلین توماس، منتقد ادبی، درباره ی نقطه گذاری سلین نوشته: «کمابیش مشابه نقطه گذاری مزامیر است، متن را به واحدهای آهنگین تقسیم می کند نه واحدهای نحوی، اجازه ی تغییر ریتم می دهد و شاعرانگی هذیان وار سبکش را ممکن می کند.»سلین سبکِ ریتمیک و سکته دارش را «موسیقی کوچکم» می خواند. پاتریک مک کارتی، زندگی نامه نویس سلین، نوشته: «خشم سلین او را فراتر از زبان برده… برای بیان حرف هایش به زبانی شخصی رسیده که آمیزه ای از شعر و موسیقی است.»
منبع: پشت کتاب