درخت خون

مهدی جواهریان سینما خوانده و سال ها متونِ حکمت هندی و شعر برخی شاعران غربی را به فارسی برگردانده. بسیار سفر رفته و تجربه های زیسته اش در مقام یک نویسنده منحصربه فرد است و از دلِ همین تجربه ها، دانش و دغدغه ی تاریخ است که نوولای درخت خون متولد شده است.او، با تسلط شگفتی که بر زبان فارسی دارد، قصه ی یک نقاش ازپادرآمده را نوشته. نقاشی که در شهر قزوین و در دوران ناصری زندگی می کند. جواهریان از نگاه تمثیلی متنفر است و اعتقاد دارد که جهان را باید واقع گرایانه نگریست؛ برای همین از «چنارِ خون بار» مقدسی در اَلموت پرده ای می سازد و گویا مانیفستش در روایت تاریخ ایران همین تابلوست.اویی که معتقد است سرمای دی ماه اجازه ی رستگاری به هیچ بنی بشری نمی دهد و مدام حکمت می سازد در باب جهان. اما آیا می توان به او اعتماد کرد؟ چه قدر از قصه ها و روایت هایش«واقعی» است؟ و این همان جایی است که جواهریان خواننده را با تاریخی مواجه می کند که انگار در پس آن چیزهایی دیگر پنهان شده…
منبع: پشت کتاب