خون خرگوش

خدمت جناب سروان نعمت جودت سلام عرض می نمایم.من فریبا بارزنگی هستم. خواستم بگویم ما برای شما دوتا فرفره تهیه کردیم. چندبار آمدیم جلوِ آگاهی. یک بار سرباز جلوِ آگاهی ما را مسخره کرد و خندید. یک بار هم با نیازولولی آمدیم. یک سرباز دیگر به فرفره ها نگاه کرد و حرف بدی زد. گفت راست می گویند که نعمت جودت دیوانه شده است. ببخشید ما حرف بد سرباز را گفتیم. یک بار دیگر هم تنهایی آمدیم، یک سرباز دیگر گفت شما را بازخرید کرده اند. ما نمی دانیم بازخرید چیست. پدرمان هم نمی داند، نیازو هم نمی داند، نجیبو که پیرمرد است و لولی است و این فرفره ها را مجانی به ما داده است هم نمی داند. دکتر می داند ولی این قدر قاتی پاتی حرف زد که ما باز هم نفهمیدیم. ما آدرس مجله را هم پیدا کردیم، یک بار صبح با نیازو و اژدرو رفتیم بسته بود. یک بار هم تنهایی بعدازظهر رفتیم، باز بسته بود. ما آدرس دیگری از شما نداریم. این نامه را به صندوق پستی مجله می فرستیم شاید به دست شما برسد و ما بتوانیم دوتا فرفره ا ی که شما از ما خواسته بودید به دست تان برسانیم. خدا شما را سالم وسلامت نگه دارد.توی هوا سرماریزه بود. ساکنان گودال چپیده بودند توی سوراخ های شان. فریبا هم کز کرده بود ته غار. نور سرخ هیزم های وسط گودال کمی غار را روشن کرده بود. پدرش کنار آتش چُرت می زد. بعد صدای پایی آمد. خلیل آمد دم غار و رو کرد به فریبا.«پاشو بیا عموجان.»پالتویی مشکی پرت کرد طرف فریبا، پالتو افتاد روی سر فریبا.«بپوش. برا تو خریده م.»فریبا همان طور نگاه می کرد. نمی توانست حرف بزند.«پاشو بیا.»پدرش گفت «برو دخترم. برو فری.»خلیل گفت «سر سیاهِ زمستون جای تو این جا توی این کُتِ تاریک نیست. وخی بیا ببرمت یه جای گرم و خوب.»
منبع: متن کتاب