به حرف نیامدم

مدیر مدرسه بودم. شغل ها به این دردمان می خورد تاب فرض هایی درباره آدم ها برسیم، عین چین و چروک چهره، رنگ پوست تن، رخت هایی که می پوشند، طوری که به نانشان کره می مالند. بازنشسته هیچ حرفی با تو در میان نمی گذارد. حالا پزشک بازنشسته، سپور بازنشسته، رئیس جمهور بازنشسته، مانیکوریست بازنشسته، بله یک چیزی، ولی نه بازنشسته خشک و خالی. منتها امروز، بله حالا می فهمم: درستش بازنشسته است. ببین، شکنجه ام کردند و گفتند اسم رفیقی را آوردم که بعدتر تیربارانش کردند. لو ندادم – در اتاقی که جایش بود تا لو بدهم تا دم مرگ رفتم، ولی به حرف نیامدم. گفتند به حرف آمدم و آرماندو مرد. دو روز بعدِ مرگش آزاد شدم و در مقام مدیر مدرسه ابقایم کردند.