اضطراب

امروزه عموماً اضطراب نوعی آفت یا بیماری تلقی می شود؛ در میان اختلالاتی که روان شناسان و روان پزشکان تشخیص می دهند و قصد درمانش را دارند، اضطراب بیشترین سهم را دارد. ولی اضطراب فقط یک عارضه یا ناخوشی نیست؛ به علاوه، همیشه ضرورت ندارد که درمان و معالجه اش کنیم. درواقع فیلسوفان بسیاری ادعا کرده اند که اضطراب بخشی عادی و حتی لاینفک از انسان بودن است؛ آنها مدعی اند که پذیرفتن این واقعیت می تواند موجب تحول ما شود، و به این ترتیب، با عمیق ترکردن فهم ما از خودمان اجازه می دهد زندگی پرمعناتری را در پیش بگیریم. در کتاب اضطراب، سمیر چوپرا دست به کندوکاو در نگرشی ارزشمند دربارۀ اضطراب می زند که فلسفه های کهن و مدرن پیش می نهند – آیین بودا، اگزیستانسیالیسم، روان کاوی، و نظریۀ انتقادی. او درعین حال با تلفیق خاطره نویسی و فلسفه، از این نیز می گوید که اضطراب چه نقش مهمی در زندگی خودش داشته است و فلسفه چگونه یاری اش کرده تا اضطرابش را بفهمد و بپذیرد.
| چوپرا نشان می دهد که فیلسوفان بسیاری – ازجمله بودا، کیرکگور، نیچه، فروید، و هایدگر – اضطراب را نوعی پاسخِ اجتناب ناپذیرِ بشری به وجود دانسته اند: بودن یعنی مضطرب بودن. چوپرا با توسل جستن به آرای مارکس و مارکوزه به بررسی این واقعیت می پردازد که فقر و اوضاع مادیِ ما می تواند به اضطرابمان دامن بزند، ولی تأکید می کند که حتی اغنیا و ثروتمندان نیز گریزی از آن ندارند. حتی آنها که تحت درمان قرار گرفته اند هم به همین ترتیب. اضطراب از وضع بشر جدایی ناپذیر است و برای درک وضع بشر گریزناپذیر. چه بسا فلسفه نتواند اضطراب را درمان کند، ولی شاید بتواند با هدایت ما به سوی خودشناسی و خودپذیری ای عمیق تر، باعث شود برای اضطرابمان نگران و مضطرب نباشیم.
منبع: منبع: پشت کتاب