اسطوره سیزیف

کتاب اسطوره‌ سیزیف مقاله‌ای فلسفی از آلبر کامو به ترجمه‌ی مهستی بحرینی است. آلبر کامو نویسنده، فیلسوف و روزنامه‌نگار فرانسوی بود و در سال 1957 به پاس آثار ادبی مهمش برنده‌ی جایزه‌ی نوبل ادبیات شد. او پس از رودیارد کیپلینگ جوان‌ترین برنده‌ی جایزه‌ی نوبل و همچنین نخستین نویسنده‌ی زاده‌ی آفریقاست که این افتخار را به دست آورده. کامو عمر کوتاهی داشت و در 46 سالگی با سانحه‌ی تصادف از این دنیا رخت بست، اما در عمر کوتاه خود کتاب‌های تأثیرگذاری خلق کرد: «مرگ خوش»، «طاعون»، «بیگانه»، «حکومت نظامی» و… .

سیزیف در اسطوره‌های یونانی به گناه افشای راز خدایگان محکوم می‌شود. پس باید تخته‌سنگی را به دوش می‌کشیده و تا کوهی می‌برده است، ولی به‌محض اینکه به قله می‌رسید، تخته‌سنگ به پایین پرتاب می‌شد و او مجبور بود دوباره این کار سخت را تکرار کند. کتاب «اسطوره‌ سیزیف» با این جمله آغاز می‌شود و کلیت درون‌مایه‌ی داستان را بر خواننده روشن می‌کند: «تنها یک مشکل به‌راستی جدی وجود دارد و آن هم خودکشی است. داوری اینکه زندگی ارزش زیستن را دارد یا نه بستگی به پاسخ این پرسش اساسی فلسفی دارد.»

کتاب «اسطوره‌ سیزیف» مشتمل بر چهار بخش است: استدلال پوچ، انسان پوچ، آفرینش پوچ و اسطوره‌ی سیزیف. این کتاب جزو سه‌گانه‌ی پوچی آلبر کاموست. در این اثر نویسنده اندیشه‌ها و آرای خود را درباره‌ی اتفاقات و احساسات پس از رسیدن به پوچی مطرح می‌کند. در این کتاب مهم نویسنده برای نخستین‌بار از واژه‌ی «ابزورد» استفاده کرده و کاربرد آن را رایج می‌کند. در دو کتاب دیگرِ سه‌گانه‌ی پوچی، داستانی از تجربه‌ی احساس پوچی از طریق شخصیت‌های داستان روایت می‌شود، ولی در «اسطوره‌ سیزیف» به خود مفهوم پوچی اشاره می‌شود.