ابله

کتاب ترجمه ی دیگری است از “ابله” اثر داستایوفسکی که ماجرای آن بدین قرار است: “پرنس مویخکین، آخرین فرزند یک خاندان بزرگ ورشکسته، پس از اقامتی طولانی در سویس برای معالجه بیماری، به میهن خود باز می گردد. بیماری او افسردگی عصبی است ولی در واقع مویخکین دچار نوعی جنون شده است که نمودار آن بی ارادگی مطلق است. به علاوه بی تجربگی کامل او در زندگی اعتماد بی حدی نسبت به دیگران در وی پدید می آورد. مویخکین، در پرتو وجود روکوژین، همسفر خود، فرصت می یابد نشان دهد که برای مردی “واقعا نیک”، در تماس با واقعیت، چه ممکن است پیش آید، روگوژین، این جوان گرم و روباز و با اراده، به سابقه هم حسی باطنی و نیاز به ابراز کنونات قلبی، در راه سفر سفره ی دل خود را پیش مویخکین، که از نظر روحی نقطه ی مقابل اوست، می گشاید. روگوژین، برای او عشق قهاری را که نسبت به ناستازیا فلیپودنا احساس می کند باز می گوید. این زن زیبا، که از نظر حسن شهرت وصفی مبهم دارد، به انگیزه وظیفه شناسی، نه به اکراه، معشوقه ولی نعمت خود می شود تا از این راه حق شناسی خود را به او نشان دهد. وی، که طبعا مهربان و بزرگوار است، نسبت به مردان و به طور کلی نسبت به همه ی کسانی که سرنوشت با آنان بیشتر یار بوده و به نظر می آید که برای ساختن او به همین مزیت می نازد نفرتی در جهان نهفته دارد. این دو تازه دوست، چون به سن پترزبورگ می رسند، از یکدیگر جدا می شوند و پرنس ژنرال اپانچین، یکی از خویشاوندانش، می رود به این امید که برای زندگی فعالی که می خواهد آغاز پشتیبانی باشد…..