آن مادیان سرخ یال

این داستان، توصیف فضا و زمانه ای بس دور است؛ هنگامه عصر جاهلی؛ زمانه امروالقیس ـ شاعر عرب ـ و سرگذشت زندگی، عشق، جنگ، بی مهری، تفاخر، و حکایت بیابان، شتر، و آن “مادیان سرخ یال امروالقیس، و روایت “زرقاء”. “… از آن میان قیس پدیدار شده بود در عشق، ستوده و کامل؛ مثل سادگی، مثل آب و مثل شب صحرا، و این بار فرود آمده بود برکنار برکه دمون از آن مرکب سرخ یال و دستان عطش در خنکای آب فرو برده بود مگر جرعه ای بر آن آتش نهفته دل…”. معشوق قیس “زرقا” نام دارد. “و نام زرقا از یمامه فرا رفت تا از بادیه الشام برگذشت و بادها کشانیدش سوی روم و پاریس؛ وز آن پس… همگان چشم ها به در کردند به جست و جوی دو چشم کبود؛ زنی کبود چشم در جزیره العرب!” زنی چنین، زیبنده همسری قیس است؛ “آن ترکیب زیبایی و برنایی را”. زرقا در طلب قیس به همرهان می گوید:‍ “در اقلیم انقره [آنکارا] به قیس خواهیم رسید. پس بتازید با من راهیان، دلیران! آبله زدگان را فرو گذارید و بتازید و بپرهیزید از دام مرض”. …. اما مرگ قیس “از درون می آمد، از درون بافت جامه زربفت، از آن نرم جامه تن پوش شبانه، و از سحر مغز و روان و انگشتان طماع و از تار و پود افتخار و بزرگی که نخست از پوست گذر کرده و در گوشت می خلید یکپارچه و می شد تا از مویرگ ها با شتاب نور به شریان ها درون شود و آن تندیسوار آدمی را فرو بنشاند بر گرده کوه عسیب در بهت نگاه چشمان کبود زرقا که عروسوار جامه ای از حریر به تن پوشیده بود، چونان شهبانوی سلطانی که قیس او می بود از آن پس در گمانی گوارا…”.