آمار دقیق مرده ها

«بار اول، حمیده را به یک رستوران هندی برد. خودش غذای فرانسوی را ترجیح می داد. مثلاً رستوران سویس یا بیستانگو انتخاب های خوبی بودند، اما پیشخدمت های شان منصور را می شناختند و او فعلاً نمی خواست همراه حمیده جلوِ آشناها دیده شود. تعریف غذای هندی آن جا را از همایون شنیده بود، ولی بعد از رفتن پشیمان شد. غذای شان تند و شور بود و معدهٔ منصور از همان جا شروع کرد به اذیت کردن. حمیده هم غذا را دوست نداشت. یک بار پیشخدمت را صدا کرد و گفت غذای ما خیلی شور است. تا پیشخدمت خواست جوابی بدهد، ظرف خورش را برداشت و با تحکم گرفت جلوِ یارو. «شما ببرین آشپزتون یه ذره بچشن، خودشون متوجه می شن.» ظرف جدید خورش را که آوردند، حمیده یک قاشق از آن مخلوط نارنجی را ریخت روی پلوِ کاری. بعد قاشق را گذاشت داخل دهانش و وقتی غذا را قورت داد گفت «بهتر شد.»رستوران گوش تاگوش پُر بود. میان مشتری ها، منصور مردی هم سن وسال خودش را دید که با زنی حدوداً سی ساله آمده بود. میزشان پُر از غذا بود. دو مدل کباب گرفته بودند و نان مخصوص و سالاد و آب میوه. همایون گفته بود فقط ناشی ها آن جا کباب سفارش می دهند و به منصور توصیه کرده بود سراغ هیچ چیزی جز خورش نرود. زن و مرد زیاد با هم حرف نمی زدند. به نظر نمی آمد آن قدرها همدیگر را بشناسند. به تیپ و آرایش زن می خورد که فقط همین امشب را با مرد باشد. منصور فکر کرد نکند خودش هم به چشم بقیه یکی است شبیه همین مردِ کچل و هوس باز. ولی اختلاف سنی منصور و حمیده آن قدرها زیاد نبود. ضمناً تیپ وقیافهٔ حمیده فرق داشت. آن ها به راحتی می توانستند یک زن و شوهر خوشبخت به نظر برسند.بعد از شام، گوشی حمیده زنگ خورد. منصور کنجکاو شد بداند چه کسی پشت خط است. یا ایمان بود یا یکی دیگر از بچه هایش، چون حمیده جواب داد «جانم مامان.» بعد وسط حرف ها گفت فلان سبزی را با یک بسته گوشت بگذارد بیرون که یخش برای ناهار فردا آب شود. قبل از خداحافظی هم گفت «آقا منصور زحمت می کشن من رو می رسونن. نگران نباش.»»
منبع: متن کتاب