آخرین اغواگری زمین: پناه بردن به هنر، شعر و کلمه

کتاب آخرین اغواگری زمین مجموعه ای از هفت جستار مارینا تسوِتایوا است که او را جزو چهار شاعر بزرگ روسیۀ قرن بیستم می دانند. تسوتایوا چنان نثر درخشانی دارد که شاهرخ مسکوب آن را عمیق و ساده مثل شعری دلپذیر توصیف می کند. او در متلاطم ترین دورۀ تاریخ روسیه زندگی کرد و شاهد اتفاقات هولناکی بود. با این حال، تسوتایوا در تمام این سال ها، با ‏وجود همۀ مشقت های زندگی و سیاست زدگی، همچنان می نوشت و می سرود. ‏شاید آن چه جستارهای این نویسنده را متمایز می کند همین یقین و باورش به ناگزیری هنر و پناه بردنش به کلمات باشد. ‏با اینکه همیشه او را به عنوان شاعر می شناسند ولی نویسندۀ ماهر و خلاقی هم بود. با اینکه خودش گفته بود «شعر خوب همیشه بهتر از نثر است» اما به ندرت نثری به خوبی نثر او می یابیم. به تعبیر جوزف برودسکی، تسوتایوا شیوۀ تفکر شاعرانه را به متن منثور، و رخداد شعر را ‏به عرصۀ نثر آورده است.
منبع: وب سایت نشر اطراف