چقدر خوب سیگار می کشیدم

داستان هایی که سامبرا می نویسد کوتاه و کم حجم اند. شیوه داستان نویسی او هم همین گونه است، موجز اما صریح . ایده را یک راست روی کاغذ سرازیر می کند و حالا وظیفه خواننده است که سهمش را از این کلام موجز بردارد یا برندارد. این ویژگی در نثر او نیز بازتاب دارد. گویی خواننده رو به رویش نشسته باشد و با هم مشغول گپ و گفت باشند، بدون زبان بازی شبیه آنچه که در زبان زندگی روزمره جریان دارد.
چرا باید سراغ چیزی یا کسی رفت وقتی قرار نیست زندگی مان را دگرگون کند؟ این سوالی است که در طول این دو داستان سامبرا از ما می پرسد. محور اولی ادبیات است و دومی سیگار؛ دو عنصری که فرای سودمندی یا ضررشان مثل لنگری انسان را از ملال و سرخوردگی به چیزی متصل می کند. هر دوی آن ها بخشی از تنهایی انسان و فرای مصلحت و زندگی روزمره اند، خاطره هایی می سازند و یاد هایی را تا ابد زنده نگه می دارند. «سیگار ها علائم سجاوندی زندگی اند.» می توان این نکته را درباره ادبیات هم به کار برد سیگار و ادبیات مکث هایی اند که زندگی روزمره را تحمل پذیر و شورمندتر می کنند.
منبع: منبع: پشت کتاب