پژوهشی مختصر در معنای گناه و ایمان

باید از خود بپرسیم که «گناه به چه می انجامد؟» پاسخ به این پرسش از تحلیل پیشینمان مایه می گیرد. اگر انسان مخلوقی است که در جماعت و برای جماعت آفریده شده است، و اگر گناه مسبب نابودی جماعت باشد، عاقبت گناه تنهایی است. تنها بودن هولناک ترین وضعیتی است که انسان می تواند به آن دچار شود. این تنهایی، این فروبستگی که شخص منفرد را درون خود به بند می کشد، از هم نوعانش منزوی می کندو او را میان ویرانه های دیوانه وار جماعت رها می سازد، نتیجه بدیهی و غایت اجتناب ناپذیر گناه است. اگر گناه تباهی باشد، نتیجۀ آن تنهایی است.تنهایی یعنی مرگ شخصیت. «روحی که گناه کند، خواهد مرد.» فروبستگی، مرگِ روح است، زیرا روح در ذات خود اهل جماعت است. روح به موجب خلق انسان از روی تمثال خداوند اهل جماعت است. خلق انسان از روی تمثال خداوند مَنشی جماعتی دارد زیرا خدا خصلتی جماعتی دارد، سه شخص در یکی است که هر کدام با دیگری برابر هستند. آن جماعت بی نقص در گرو عشق و ایمان کامل است، و عشق به دنبال برابری با کسی است که دهشش را به او معطوف کند. ازبین بردن جماعتی که انسان در آن زیست می کند، نابودی مبنای نیروبخش زندگی اوست. این امر بدان جا می انجامد که در تنهایی مطلق و ناامیدی تمام عیار اندیشیدن متوقف می شود. منبع: پشت جلد