هتل ساوی

هتل دیگر برایم هیچ جذابیتی ندارد: نه خشک شویی خفه کننده اش، آسانسورچی ترسناک و سخاوتمندش؛ و نه زندانی های آن سه طبقه. هتل ساوُی مثل دنیا بود. چراغ های باشکوهی بیرونش می درخشیدند و هفت طبقه اش چه زرق و برقی داشت! اما فقر در طبقات بالایش جا خشک کرده بود. آن ها که در طبقات بالا بودند، در واقع در قعر بودند و در قبرهای هوایی مدفون بودند. قبرهایی در طبقات بالایی اتاق های راحت مهمانانی که خوب می خوردند و راحت آن پایین نشسته بودند، بدون اینکه تابوت های شل و ول بالای سرشان، آن ها را به دردسر بیندازد.