میرزا رضا کرمانی به روایت پرویز خطیبی

پرویز خطیبی نوه دختری میرزا رضای کرمانی است. از طرف پدری نیاکانش به واعظی در نور و کجور مازندران میرسد. او در سال ۱۳۰۲ در تهران متولد شد. از کودکی به شاعری و نویسندگی علاقه مند بود و در سال ۱۳۱۵ اولین شعر فکاهی او در روزنامه توفیق به چاپ رسید و در هفده سالگی به سردبیری همین روزنامه انتخاب شد. از سال ۱۳۲۱ به ترتیب روزنامه های بهرام و علی بابا را انتشار داد که در اثر توقیف های مکرر پس از مدتی ناچار به تعطیل آنها شد. آخرین بار در سال ۱۳۲۸ دست به انتشار روزنامه حاجی بابا زد. که به مدت چهار سال متوالی منتشر شد. و یکی از پرتیراژترین روزنامه های فکاهی – سیاسی عصر خود محسوب میشد و انتشار آن تا ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ ادامه داشت. از سال ۱۳۲۰ بعنوان اولین سازنده تصنیفهای فکاهی و میان پرده با تیاترهای معتبر آن زمان از جمله تماشاخانه تهران و فرهنگ به سرپرستی عبدالحسین نوشین همکاری داشت. چندی بعد نمایشهای متعدد او همزمان در سه یا چهار تماشاخانه تهران و شهرستانها به روی صحنه رفت. بعنوان یکی از پیشگامان جنبش فیلمسازی در ایران ، در طول سالها سی و هفت فیلم را نوشته و کارگردانی کرد. از نخستین روزهای تاسیس رادیو ایران با آن همکاری داشت و بیش از سه هزار نمایشنامه رادیویی نوشته است. در خارج از کشور نیز بار دیگر به انتشار مجدد حاجی بابا مبادرت ورزید و پس از یک سال و اندی با تعطیل این روزنامه به تیاتر روی آورد. آثار او از جمله نمایش ایران خانم تحولی در تیاتر غربت بوجود آورد و برای نخستین بار تعداد بیشماری تماشاگر را به سالن های تئاتر کشاند. پرویز خطیبی در اول اگوست ۱۹۹۳ در خارج از کشور به علت یک عارضه قلبی در گذشت. کتاب میرزا رضا کرمانی در واپسین روزهای حیات نویسنده نوشته شد و در آن برای اولین بار راوی شنیده های خود را از زبان خویشان و نزدیکان میرزا به رشته تحریر در آورده است که بیشک میتواند حاوی اطلاعاتی باشد از دیدگاهی غیر از آنچه تاکنون از میرزا رضا شنیده و یا خوانده ایم.
منبع: پشت کتاب