قلب گاو

«پاچه های شلوارم را بالا زدم و ادای مایکل جکسون را درآوردم، راه رفتم درحالی که جلو نمی رفتم؛ کاری که همهٔ زندگی کرده بودم. اسماعیل زد زیر آواز و لحظه ای صدای خندهٔ چند کارگر در جغرافیای غمگین کشتارگاه حیات درخشنده و میان ماغ گاوها و در سکوت ارّه ها، شقه های گوشت و شکمبه های توی سطل ها و روپوش های چرک پیچید و همراه دود سیگار به هوا رفت. مثل پاهای تَرَک خوردهٔ عباس که به هوا رفت. همه چیز خیلی عادی اتفاق افتاد. وقتی که با هم آواز می خواندیم و تهِ نوشابه های مان را سر می کشیدیم و می رقصیدیم، عباس بغل گوش ما آرام و با حوصله طنابی را که صبح خریده بود به پایهٔ فولادی دستگاه شوک گره می زد و حلقهٔ طناب را می انداخت دور گردنش. درست از همان جا که همیشه میلهٔ شوک با حرکت دستش پایین می آمد. مرکز اتاقی سرد و فولادی که این بار نه گاوی با گردن بریده کف آن افتاده بود، نه من گوشهٔ آن ایستاده بودم و آدامس می جویدم. این بار هیچ چیز نبود جز جنازهٔ آویزان عباس؛ بی حالت و آرام با بستهٔ نصفه نیمهٔ آدامسی دارچینی توی جیبش. وقتی که مرگ نزدیک می آید حافظهٔ آدم وسیع می شود، برای همین وقتی دربارهٔ عشق وعاشقی های پوچ مان حرف می زدیم عباس گفت پول خرید دماسنج جیوه ای را برای درس علوم نداشتند. مثل آیدا که زانویش را نشانم داد؛ روی زانویش به اندازهٔ کف دست رد زخمی مانده بود. گفت تابستان بود. با دوچرخه زمین خوردم. پدرم یکی خواباند توی گوشم و گفت چرا خوردی زمین. حدود یازده و نیم پنجشنبه شب بود. عباس قادری می خواند و احتمالاً با هر ضرباهنگ سرش را تکان خفیفی می داد. اسماعیل ادایش را درمی آورد. من قهقهه می زدم و کمی آن طرف تر عباس، بعد از این که از سفت بودن گره طناب دار مطمئن شد، با نوک پاهایش کوبید به یک چهارپایهٔ پلاستیکی، کمی در هوا تکان خورد و درحالی که هنوز خرده های پفک به ریشش چسبیده بود تمام کرد. جنازه را که پایین آوردیم ایوب خرده های پفک را از روی ریش عباس پاک کرد و پرسید: تا حالا هوس کرده ای کسی رو بکشی؟»
منبع: متن کتاب