قصه گیسوی یار

این نوشته جستاری بلند یا به اصطلاح یک «تک نگاری» در باب مفهوم قصّه در شعر حافظ است با تمرکز بر این بیت از او:معاشران گره از زلف یار باز کنیدشبی خوش است بدین قصّه اش دراز کنیدو خوانشی است از شعر حافظ برای یافتن تعریفی از «قصّه» از منظری حافظانه. توضیح بیشتر اینکه در پرداختن به قصّه به مفهوم مطلق روایت خلّاق، نگارنده کوشیده روشن سازد چگونه بوطیقایی را برای قصّه در شعر حافظ می توان یافت و این بوطیقا تا کجا و چگونه می تواند ما را در طرح خطوطی از بوطیقایی بدیع برای قصّه راهبر شود. در این تلاش، از میان همۀ عناصر قصّوی، به عنصر زمان و پیش از هر ویژگیِ دیگرِ زمان در متن ادبی، به معضل «آغاز» پرداخته شده با این پرسش که قصّۀ زلف یار در آن بیت کلیدی حافظ از کجا آغاز شده است، و حتی به بیانی کلی تر، قصّه را ما از کجا آغاز می کنیم.این پرسش بحث را کشانده به ساختار ادبی شعر حافظ و موضوع سامان مندی یا بی سامانی چینش ابیات در غزل او، کلّیت یا مجموعیت این غزل و به ویژه نقش مطلع در چنین مجموعیتی و از منظری کلی، به مفهوم زمان در شعر حافظ و نزدیک شدنی محتاطانه به آنچه نگارنده از آن به عنوان متافیزیک حافظانه از زمان یاد کرده است.
منبع: صفحهٔ اینستاگرام نشرنو