فریدریش نیچه: زندگی نامه ای فلسفی

در این کتاب، یانگ به بسیاری از پرسش های پیچیده ای می پردازد که حاصل امتزاج شرح حال نیچه با آثار اوست: چرا پسر کشیشی پروتستان به جایی رسید که خود را «دجّال» بخواند؟ چرا این پروسی سرسخت از پروس زمان بیسمارک بیزار شد؟ و چرا این دشمن فمینیسم معاشرت با زنان فمینیست را ترجیح می داد؟ یانگ تفکّر نیچه را در بافتار روزگار خودش ــ ظهور میلیتاریسم پروسی، یهودستیزی، علم داروینی، جنبش های «جوانان» و نهضت های رهایی بخش، و نیز نظریه ی «مرگ خدا» ــ می گذارد و بر تأثیر قطعی افلاطون و ریشارد واگنر در تلاش نیچه برای اصلاح فرهنگ غربی تأکید می کند. از تأثیر ویرانگری که عشق نافرجام نیچه به لو سالومه بر شخصیت او داشت نیز سخن می گوید و می کوشد تا بفهمد چرا نیچه در چهل وچهار سالگی دیوانه شد.مواجهه ی تصادفی نیچه با کتاب اینک مشهور شوپنهاور، یعنی جهان همچون اراده و تصوّر، آغاز راهی بود که او را به سوی اندیشه ای تازه درباره ی معنای زندگی و مسئله ی رستگاری انسان رهنمون شد. آشنایی و مصاحبت نسبتاً طولانی وی با ریشارد واگنر نیز حادثه ی مهم دیگری بود که در شکل گیری فلسفه ی دوران جوانی او مؤثر افتاد، هرچند نیچه در دوران پختگی اندیشه و فلسفه اش از این هر دو مراد و مربّی خود، یعنی شوپنهاور و واگنر، درگذشت و به انتقاد از اندیشه های آنها پرداخت. آشنایی او با سنّت شرق شناسی آلمان، که در قرن نوزدهم پیوند استواری با رشته ی تخصّصی نیچه، یعنی فیلولوژی، داشت او را با جهان های فکری ادیان و ادبیات شرق آشنا کرد. انتقادهای روزافزون وی از مسیحیت و تباهی هایی که به زعم خود در آن می دید، موجب شد که آرمان های خود را در ادیان شرقی بجوید. از سر تصادف نبود که مشهورترین کتاب خود را به نام پیامبری ایرانی نوشت و نام آن را چنین گفت زرتشت نهاد. زرتشتی که ما در آن کتاب می بینیم، بسی بیش از آن که با روایت های خود زرتشتیان همخوانی داشته باشد، در واقع تصویری است از خود نیچه که از غار تیره گون مسیحیت به در آمده و به منتقد سرسخت آن بدل شده بود.
منبع: وب سایت نشر نشر نی