*سینگورینگ

علی خدایی خود شهر است،تن اصفهان و روح تهران است.خدایی در سینگورینگ نوستالژی های کودکی و جوانی اش را مرور کرده و به سینماها و مدرسه ها و کتابفروشی ها و خانه ها و خیابان هایی سر زده که حالا یا نیستند یا اسم شان عوض شده یا رسم شان.خدایی اما انگار حافظه زنده شهر باشد،مومنانه ایستاده تا بعضی چیزها از یاد نروند.بعضی آدم ها،بعضی احساس ها که شاید دیگر ردی ازشان جایی پیدا نشود.خدایی شهر را،اصفهان،تهران و خیابان ها و کوچه ها را دستمایه قرار می دهد تا اتمسفری غلیظ از مهر و غم توامان بسازد.مزه ها را از پس سال ها و دهه ها بیرون می کشد و یادمان می آورد که در کجای چهارباغ کدام ساندویچی لای نان هایش همیشه پیاز و جعفری می ریخته.کجای تهران است که از چهل پنجاه سال پیش تا همین حالا می توانی تویش قدم بزنی و پنج پیرزن الامد ببینی که به وسواس دارند از قهوه فروش سر کوچه شان قهوه آسیاب شده می خرد.و به لهجه ای زیبا و اصیل از بوی گل حرف می زنند.گلی که بویش حتی به عطر آسیاب قهوه هم غالب است.
منبع: وب سایت نشر چشمه