رویای تبت

نویسنده در این رمان بر آن است با ترسیم محیط آشنای زندگی شهری و جامعه ی معاصر، نگاهی انتقادی بر روابط و توهم های اشخاص بیفکند و درعین حال، تصویری واقع گرا از عشق و روابط زن و مرد به دست دهد. این رمان، داستان آدم هایی است که از موقعیت رقم خورده ی روزگار درعذابند. آنان با هم زندگی نمی کنند، اما تنهایند. اشخاصی هستند که در پیروی از ایده آل ها به هدف دلخواه نرسیده اند؛ آدم هایی هستند که در جست و جوی فضایی تقلا می کنند که بتوانند در آن آزادانه تر نفس بکشند، به دنبال مکانی هستند که بتوانند در آن جا تصویری واضح تر و واقعی تر از خود بیابند. این اشخاص در جریان این جست و جو شک می کند، خود را به نقد می کشند، تغییر می یابند و حتی دچار اشتباه می شوند و سرخوردگی ناشی از آن را با تمام وجود احساس می کنند، اما ناامید نمی شوند. شخصیت های این داستان به خود وفا دارند و نیاز به زندگی بهتر را فراموش نمی کنند. (“تبت” کنایه از جغرافیایی است که در آن جا انسان ها به طبیعت خود نزدیک ترند، چهره ی یک رنگ تر و صمیمانه تری از عشق را تجربه می کنند و بدین ترتیب، جوهر واقعی سرکوب شده ی وجودشان از نو پدیدار می شود).