در یتیم: خشکیدن آب دهان عنکبوت

«می روم و داغم را به دل همه تان می گذارم.» این را هدایت روی تکه کاغذی نوشت و قبل از آخرین سفرش به پاریس پشت در خانه ی یکی از رفقا انداخت.درّ یتیم، یا خشکیدن آب دهان عنکبوت، روایت آن یک هفته نُه روزی است که هدایت خانه ای مطبخ دار در پاریس اجاره می کند و پول سه ماه اجاره را هم از پیش می پردازد. آدرسش را هم به احدی نمی دهد و سعی می کند کم تر بنی بشری را ببیند و خودش را از همه چیز و همه کس، حتی از داستان ها و کتاب ها، و حتی از یاران باوفایش فرزانه و شهید نورایی، خلاص کند؛ و بعدتر حتی از شر خودش.در چنین اوضاعی است که هدایت سه داستان کوتاه و بلندی را، که قصد کرده بود در پاریس کار نوشتن شان را تمام کند، پاره می کند و جلو چشم های فرزانه در سبد زباله می ریزد. یکی از این داستان ها قصه ی ناتمامی است که روزی بخش هایی از آن را برای فرزانه خوانده بود. داستان عنکبوتی که نفرین مادر آب دهان او را خشکانده و دیگر نمی تواند تاری بتند.درّ یتیم قصه ی سایه ی آصادق است که در آن صبحدم شوم در جواب هدایت که می پرسد «تو هم با من می آیی؟» می گوید «نه.» و این شروع گفت وگویی است که انگار بعد از هفتاد هشتاد سال تازه به جریان افتاده است. این متن اما فقط درباره ی هدایت و مرگ خودخواسته ی او نیست. دولت آبادی در این اثر گفت وگویی دارد میان سایه ای که، بعد از حدود هفتاد سال از تابیدن نوری بر هدایت، کم کم زبان کرده و دارد به درون گوییِ بی جوابِ نویسنده پاسخ می دهد. منبع: پشت کتاب