خاطرات یک پسر به قلمِ پدر

بالاخره با یک ماه تأخیر برایت جشن تولد گرفتیم. ساده و خودمانی. خودمان و دایی هایت و بچه های شان. کلاس های دانشکده ی پزشکی امروز تشکیل نشد. به خاطرِ فتوای امام که تهران را جزء بلاد کبیره می داند، کلاس های دانشگاه در ده روز اول ماهِ رمضان تق ولق است. دانشجویان با استفاده از این فرصت می روند دنبال کارشان. انگلیسی می خواهند چه کار! من هم وقتی دیدم دو سه دانشجو بیش تر نیامده اند رفتم یک کیک و چندتا بادکنک خریدم، آمدم خانه. تو برخلافِ روزهای دیگر تخت خوابیده بودی. ساعت نُه شب زورکی بیدارت کردیم. تا دلت بخواهد اوقات تلخی کردی و همه ی ما را کتک زدی. بعد کم کم اخلاقت خوش شد. دو شمعِ کیک تولدت را خوب فوت کردی. صدایت را ضبط کردیم. شب خوبی بود.مامانت سرگرم مرور کردن درس هایش بود (آخر چند روز دیگر امتحاناتش شروع می شود). من هم مشغول کارهای خودم بودم. تو و مامان شهین کارتون تماشا می کردید. از توی اتاق خواب که اتاق کار من و مامانت هم هست صدای بغض آلودت را می شنیدم که به شخصیتِ توی فیلم چیزهایی می گفتی. ناگهان بغضت به گریه بدل شد. من و مامانت با شتاب پریدیم توی هال. دیدیم پیراهنت از اشک خیس شده و چشم هایت قرمز. نگو که از مدتی قبل گریه می کرده ای. مامانت همان طور که اشک هایت را پاک می کرد خودش هم از شدت ناراحتی اشک می ریخت. چندبار شماره ی روابط عمومی تلویزیون را گرفت، اما همه اش بوق اشغال می زد. معلوم بود یا همه دارند زنگ می زنند یا کارمندِ پاسخ گو گوشی را گذاشته و رفته پیِ کارش.اما مهرنوش دست بردار نبود. بالاخره هم موفق شد. یکی از آن ور خط گفت: «بفرمایید.» مهرنوش گفت: «این چه کارتونیه که گذاشته ین؟ چند ماهه بچه ها انتظار کشیده ن تا آخرسر حنا به جای پیدا کردن مادرش قبر اون رو پیدا کنه! بیرون خونه جنگ و خون ریزی، این هم از فیلم ها و کارتون های داخل خونه! پس کِی بچه های ما طعم شادی رو بچشن؟ بچه های ما به کنار، مگه این مسئولین خودشون بچه ندارن؟»
منبع: متن کتاب