بیرق انگلیس

این پندار که جهان عبارت از وجود واقعیتی عینی، مستقل از ماست، حقیقتِ فلسفی بدیهی فرض شده ای بود. حال آنکه من، در صبح دل انگیزی در بهار ۱۹۵۵، ناگهان به این نتیجه رسیدم که فقط یک واقعیت وجود دارد و آن همانا خودم، زندگی ام، این عطیه ی سست بنیاد به مهلت نامحتومی بود به غنیمت رفته، تاراج برده ی نیروهای اجنبی، در محاصره، محدود، انگ خورده، داغ آجین؛ بر من بود تا از «تاریخ»، این مولَک مخوف، پس بگیرمش، چه از آنِ من و تنها از آنِ من بود و بر این نسق، من عهده دار آن بودم.از خطابه ی نوبل ایمره کرتیساز وقتی وسط خواندن رمانی جنایی، ناگهان خود را کاملاً به هویت جنایتکار احتمالی بی رغبت یافتم، دیگر رمان جنایی نمی خوانم؛ در این جهان ــ جهانی جنایت پیشه ــ گذشته از تحمیق شدن، و در عمل توهین دیدن، هیچ ضرورتی نمی دیدم تا خودم را به این دردسر بیندازم که جنایتکار چه کسی بود: همه جنایتکار بودند.***عاقبت، لحظه ی معهود زمانی فرارسید که من تف سربالای آن دفتر تحریریه شدم، و متعاقبش، تف سربالایی برای… برای همانی که جز خودم همه به آن جامعه می گفتند، مشروط بر اینکه جامعه ای در کار بود، یا به عبارتی اگر جامعه همینی بود که بود، در این صورت من تف سربالای همانی بودم که به جای جامعه جامی زدند، به جای گله ای که حالا مثل سگِ شلاق خورده ای می لایید، که حالا مثل کفتار گرسنه ای، یک بند از حرصِ قوت لایموتی هی زوزه می کشید، که اگر دستش به آن می رسید لت و پارش می کرد؛ دیرزمانی برای خودم تفی سربالا بودم، و کم و بیش برای زندگی نیز تفی سربالا شدم.***در پاتیلِ تاریخ کذا و کذای جهان، که ما همه در آن قُل می زنیم، قاشق چوبی اهریمن دوباره باز ته سوپِ آدم پزان را درآورده بود. من آنجا خود را به حال بی رمقی افسرده، در میتینگ هایی می بینم که تا دم صبح کش می آید، از جایی که سگ های دوزخ پارس می کنند، تازیانه ی نقد و نقد خویشتن بر پشتم می نشیند، و دمادم من هی فقط انتظار می کشم، انتظار آنکه تا کِی و کجا دری باز شود که از آن پرتم بفرمایند آنجا که برخی نِی انداختند.
منبع: پشت کتاب