آن بهشت دیگر

خانوادۀ آنها در جزیره همیشه کوچک بود و به ظاهر کوچک تر هم می شد، آب می رفت، اعضا برای تشکیل خانواده به یکدیگر روی می آوردند، و آن قدر تعدادشان کم بود که هم زمان بیشتر از یک نسبت خویشاوندی باهم داشتند. خانواده متراکم می شد، فرومی پاشید، رفته رفته کم شمارتر می شد، سنگین تر و چگال تر، تا اینکه آخرین زن برمی خاست، در ظلمت و کاملاً فشرده در خودش، خودش را به دنیا می آورد، او مادر خودش بود، دختر و خواهر خودش، همه در بدن او بودند، در بدنی که به طرزی غیرممکن منقبض بود و محزون، کرخت بود و درخودپیچیده، برای همین وقتی دراز کشید تا بمیرد، هیچ کس نیازی ندید دفنش کند. او فقط در زمین فرورفت، مانند سنگ آسیابی که در آب گلماسه گرفته غرق شود.
«نثر شجاعانه و شاعرانۀ آن بهشت دیگر آرمانشهری چندنژادی را پیش رویمان می گذارد که زمانی رونقی داشته و حالا در زمانۀ همدستیِ مخوف نژادپرستی و علم، چیزی به پایان حیاتش نمانده است. در حکایت ساکنان جزیرۀ سیب… به ناچار با ماهیت مبهم شفقت، محدودیت های رواداری و معنای واقعی نجات مواجه می شویم. رمانی است درخشان و تأمل برانگیز.»
منبع: منبع: پشت کتاب