«می روم و داغم را به دل همه تان می گذارم.» این را هدایت روی تکه کاغذی نوشت و قبل از آخرین سفرش به پاریس پشت در خانه ی یکی از رفقا انداخت

هیچ جای دنیا تر و خشک را مثل ایران با هم نمی سوزانند. پس از پنج سال در به دری و خون جگری هنوز چشمم از بالای صفحه کشتی به خاک پاک ایران نیفتاده بود که ..

ما هزاران بار قهوه نوشیده ایم و فنجان را به سمت قلبمان زیر و بالا کرده ایم، کارت های تاروت را بُر زد…