ویلای دلگیر

دیگر چیزی از کافه بزرگ باقی نمانده، از چلچراغ هایش، آینه هایش و میزهایش که زیر چترهای آفتابی، تا لب خیابان رسیده بودند. حدود هشت شب، رفت وآمدها میزبه میز شروع می شد و گروه ها شکل می گرفتند. صدای قهقهه ها. موهای بور. جرنگ جرنگ لیوان ها. کلاه های حصیری. هرازگاهی یک حوله رنگارنگ پلاژ هم اضافه می شد. مردم خودشان را برای جشن های شبانه آماده می کردند.
آن پایین، سمت راست، ساختمان سفید و بزرگ کازینو فقط از ژوئن تا سپتامبر باز است. زمستان ها، آدم های طبقهٔ متوسط محلی، هفته ای دوبار توی سالن ورق بازی می کنند و اتاق سیگاری ها هم محلِ اجتماع «روتاری کلوپِ» بخش می شود. پشت، پارک آلبینی با شیب بسیار ملایمی پایین می رود و به بیدهای مجنون و دکه موسیقی و باراندازهای دریاچه می رسد؛ مردم از روی این باراندازها سوار کشتی فرسوده ای می شوند که مرتب بین دهکده های لبِ آب، در رفت وآمد است: وریه، شاووآر، سن ژوریو، ادن روک، پورلوزاتز… لیست دورودرازی دارد. ولی باید برخی کلمه ها را مدام با آهنگ لالایی زمزمه کرد.
راهی خیابان آلبینی می شوم که دو طرفش را درخت های چنار گرفته اند. این خیابان از کنار دریاچه ادامه پیدا می کند و درست جایی که سمت راست می پیچد، درِ چوبی سفیدی دیده می شود: ورودی اسپورتینگ. دو طرف گذرگاه شنی، چند زمین تنیس وجود دارد. بعد، فقط کافی است چشم هایم را ببندم تا ردیف طولانی اتاقک ها و پلاژ ماسه ای که حدود سیصد متر گسترده می شود، یادم بیاید. در دورترین نقطه، یک باغ انگلیسی، کافه و رستورانِ اسپورتینگ را که در نارنجستانی قدیمی بنا شده اند، در خود جا داده است. تمام این ها شبه جزیره ای را تشکیل می دهند که در سال ۱۹۰۰ به سازندهٔ اتومبیل های گوردن گرام تعلق داشت.
منبع: متن کتاب