مین و مینا

مروری بر کتاب:
آدم‏هاى ساده و بى‏توقع…
یكى از عجیب‏ترین مواردى كه بخصوص در سال‏هاى اخیر بسیار مرسوم و متداول شده، توسل به ابزارهاى انگیزشى‏ست. ابزارهایى مثل سمینار و وبینار و انواع كتاب و رگبار جملات برانگیزاننده براى ایجاد تحولى یكباره و جسارت دادن به افراد در جهت موفقیت!
من نمى‏دانم چرا تصور مى‏كنیم كه آدمیزاد مثل ساعت‏هاى شنى قدیمى‏ست كه با برگرداندن آن به یكباره مى‏توان همه چیز را از نو شروع كرد؟ از نقطه صفر و بدون پیشینه قبلى با آمادگى كامل براى تبدیل شدن به بهترین نسخه خود با تجربه گرفتن از ناكامى‏ها و سَرخوردگى‏هاى پشتِ سر!
قبل‏تر این را درك نمى‏كردم ولى امروز مى‏دانم كه رفتار بیشتر آدم‏ها از یك جایى به بعد نتیجه اتفاقات و رفتارهایى است كه در طول زمان بر آنها رفته و بر وجودشان نشسته، پس انتظار تحولى یكباره با ابزارى انگیزشى شاید زیاده خوش بینانه به نظر برسد.
امروز و اكنونِ یك نفر، تجمع گذشته‏اى از مقابله با آدم‏ها و رفتارها و حتى حوادث پیرامونىِ اوست كه تبدیل به شخصیت وى شده است. یك روز بدى و نامردمى دیده و روزى دیگر كامیابى، یك روز عاشق شده و روز دیگر فارغ و دهها نمونه از این یك روز و یك لحظه‏ها كه رخ داده‏اند و اثرات خود را گذاشته‏اند، اما سال‏ها زمان مى‏برد تا آن ناكامى‏ها و سرخوردگى‏ها و حتى شكست عشقى را فراموش و اثرات برجاى مانده را ترمیم كند (اگر بشود!). حال چگونه باید از او یك آدم موفق، پس از خواندن یك كتاب یا شنیدن ساعتى سخنرانى ساخت؟!
قصدم از این زمینه، رسیدن به این نكته در داستانِ امروزمان بود كه شخصیت محورى‏اش زنى با تجربه‏هاى فراوان از دوره‏اى است كه افراد بدون محاسبه منافع شخصى، پاى در راه مى‏گذاشتند. شخصیتى پخته شده از آن دیدگاه و دوره كه براى امروزى‏ها، بیشتر به خیال شبیه است تا واقعیت!
نكته جالب و هنرمندانه قصه‏گوى ما در روایت آن نسل، ایجاد موقعیت‏هاى جدید براى همان‏هایى است كه روزى بدون چشمداشت، جان را مایه مى‏گذاشتند، اما حالا دیگر نسل‏هاى جدید آمده‏اند، دلتنگى‏ها تفاوت كرده و مهم‏تر از آن، حس مادرانه به عنوان قوى‏ترین غریزه انسانى به شرایط اضافه شده و شخصیت‏هاى قصه را در موقعیتى خاص قرار داده است. شخصیت‏هایى كه طى دهه‏ها به آنچه امروز هستند بدل شده‏اند، نه با یكى از ابزارهاى انگیزشى!… و شاید این یكى از تفاوت‏هاى نگاه میان امروزى‏ها و دیروزى‏هاست.
نویسنده در كنار آن نسل دیروز، خیلى زیركانه نسل امروز و توانایى‏ها و خواسته‏هایش را نیز مطرح كرده و كنارهم در قصه آورده است. نسلى كه به درستى خود را سرآمد قبل از خود مى‏داند و به نادرستى منكر ارزشمندى نسل قبل از خود مى‏شود.
شاید قصه و رُمان بهترین و اثرگذارترین ابزار براى بیان همین نكات و پیوند زدن میان نسل قبل و امروز باشد و جوان امروزى، فارغ از شعارهاى تكرارى و خسته كننده بداند آن دیروزى‏هاى به اصطلاح دور از فناورى! چگونه درگذر از ساده‏ترین خواسته‏ها و حقوق خود به نقطه امروزى رسیده‏اند و چه تاریخى را پشت سر گذاشته‏اند؟
به نظرم اگر این آگاهى رخ دهد و یك رُمان بتواند مخاطب خود را به تفكر در این زمینه وادارد، نویسنده حتماً اثرگذارى خود را داشته است و در كنار جذابیت‏هاى داستان، رابطه میان دو سه نسل از مخاطبان خود را شفاف‏تر كرده است.
قصه‏اش را بخوانید كه بى‏تردید چنان خواهد كرد!
منبع: وب سایت نشر شادان