مرگ به وقت بهار

| به این شکل زندگی کردن عادت کرده بود و وقتی مردم فکر کردند دیگر انسان نیست و قفس را باز کردند، چیزی عوض نشد. همان جا ماند. هیچ چیز برایش مهم نبود، چه می ماند پشت میله ها چه نمی ماند. خودش زندان خودش بود. هرکسی زندان خودش است، چیزی عوض نمی شود، فقط عادت های ما هستند که عوض می شوند.| مرگ به وقت بهار، کتابی است پر از خشم، وحشت، انزجار و درعین حال زیبایی که زبان صریح و زنده و قدرت خیال انگیزی آن در صفحه به صفحه اش مشهود است. پرواضح است که این کتاب اثری هنری و حقیقتاً بی بدیل است. به قول راوی داستان هنگام توصیف چشمه ای کوهستانی: «چیز زنده ای بود فرای درک و فهم.» و بی شک کتابی است که به هیچ وجه فراموش نمی شود.(جان سلف)
منبع: وب سایت نشر بیدگل