طبیعت بیجان با صدف ها و لیمو

دوام چیزها البته می تواند بی رحمانه هم باشد.
«خانه های ما شرح حال مایند، روایت شکست ها و کامیابی هایمان». روایت شکست من در اتاق زیرشیروانی رقم خورده، اتاقی از کف تا سقف پر، بی جای سوزن انداختن، شبیه چینه های غاری که باستان شناسان می کاوند تا شواهدی از سکونت پیدا کنند.
من و والی از ورمانت که آمدیم، هرچند اجناسِ خریده ازحراجمان را مختصر کردیم، اما همه چیز را دور نریختیم؛ چیزهای که بهشان تعلق خاطر داشتیم ـــ کتاب سال های دبیرستانش، شیشه های سکه و دکمه و نشان، یادگاری هایی از نمی دانم کِی، کلکسیون خنزر پنزر. روزنوشت ها و دفتریادداشت های خودم، مجله های نازکی که سال ها پیش شعرهایم را درشان چاپ می کردم. چیزهای به درد نخوری آن قدر چشمگیر و جذاب که دلمان نمی آمد از شرّشان خلاص شویم: تکه تکه های بازشده ی عروسکی چینی، قابی بزرگ با نقاشیِ دستی خیال پرور و قرن نوزدهمی از نیلوفرهای آبیِ زیر مهتاب. هرچه به خانه نمی آمد جایش آن بالا بود و چیزهای جدیدی هم اضافه می شد، به علاوه ی لباس کهنه هایمان. والی که مُرد، حتی تصور تمیزکردنِ آن اتاق را هم تاب نمی آوردم، اینکه یکی یکی بروم سراغ جعبه هایی که نه فقط متعلق به زندگیِ مشترکمان، که بعضی شان مال خودِ او بودند پیش از آنکه سروکلّه ی من در زندگی اش پیدا شود. نقاشی های قدیمیِ برادرش، کلکسیون پروپیمانش از خوانندگان زنِ کانتری و وسترن، کت بلند پوستِ راکونی که حول وحوش 1925، دوران اوجِ مُدش، در مسابقات فوتبال دارت موث پوشیده می شده ـــ آخر باید با این ها چه کار می کردم؟
منبع: منبع: پشت کتاب