سفر در خواب

به مرغی می مانم که در ته آسمان ناگهان بال هایش بریزد و در میان ستارگان، آویخته به تاریکی حیران بماند. دیگر نمی دانم دستواره در دست کیست اما می بینم که هرچه فروتر می رود به جایی گیر نمی کند، ژرفای آب پایان ندارد. می خواهم چیزی بپرسم نمی توانم. راهنمای روزگاردیده فکر مرا می خواند و جواب هایش را مثل سرمای بی زبانِ زمستان در من می دمد. پیش از آن که بگویم چه می کنی مرد، مرا به کجا می بری؟ او فهمانده است که «آب می برد نه من».
منبع: وب سایت نشر فرهنگ جاوید