رئالیسم و ضد رئالیسم در ادبیات

تكامل تمدن صنعتي در اجتماعات جديد (اجتماعاتي كه از رنسانس و روزگار روي كار آمدن طبقه ي متوسط ريشه مي گيرد) اين حقيقت را به نحو بارزي مي نماياند كه: هنرمند در غرب مطرود و تنهاست. در سراسر قرن نوزدهم هنرمند را مي بينيم كه پيوسته در تكاپوست تا شايد كه خود را از قيد اصول و ارزش هايي چون سودجويي، ماده پرستي، تحقير آدميت و جنگ دائمي انسان با انسان آزاد كند. گروهي كه در خود ياراي ايستادگي نمي بينند واقعيت زندگي خود را انكار مي كنند، گروهي از آن مي گريزند، گروهي به آن تسليم مي شوند، اما همگي از آن نفرت دارند. اين تنفر عمومي كه هر دم به شكلي جلوه مي كند، توصيف مشترك خود را در يك تئوري به ظهور مي رساند و آن تئوري «هنر براي هنر» است… هرچه تضادهاي اقتصادي و اجتماعي اين جوامع شديدتر مي شود جنبه ي ضداجتماعي و ضدانساني جنبش هاي هنري عميق تر مي شود و هنرمند درون بين بيش ازپيش در لانه ي تاريك ذهنيات خود فرومي خزد ــ و چنان كه خواهيم ديد در قرن بيستم ضدرئاليسم نوميدي طبقه اي را منعكس مي كند كه دارد نابود مي شود، طبقه اي كه فرداي خود را تيره وتار مي بيند.
(از مقدمه ي كتاب)

منبع: منبع: متن کتاب