دکترژیواگو (گالینگور)

دکتر ژیواگو از نام دارترین و شاخص ترین نمونه های شخصیت های مثبت در سراسر تاریخ ادبیات روسیه است: پزشکی موفق، نویسنده و شاعری صاحب قریحه، که دیدگاه هایش در فلسفه و هنر و تاریخ و اجتماع خریدار فراوان دارد و هر کس بشناسدش، حتی از میان بدخواهان و مخالفان فکری و عقیدتی اش، باز گزیری ندارد جز آن که برتری معنوی و سلامت اخلاقی او را بپذیرد. ولی چنین شخصیت برجسته ای با این صفات والا نیز محکوم است که باطل بماند و استعدادهایش هرز برود. جامعه ای که به حکم خرد و منطق باید از او بهترین بهره را ببرد عملاً به پوچی و نیستی سوقش می دهد..اما چرا چنین اتفاقی می افتد؟ منتقدان ادبی روس معمولاً دو علت برای ناکامی شخصیت های مثبت داستانی ذکر می کنند: اول، ضعف اراده ی فردی، که مانع به ثمر رسیدن استعدادها و توانایی های فرد می شود؛ دوم، جامعه ای که این شخصیت را برای خود زیان آور یا خطرناک می بیند و با او از درِ مبارزه درمی آید و از میدان به درش می کند. در مورد دکتر ژیواگو، هیچ یک از این دو صادق نیست. میان او و جامعه قطعاً اختلاف عقیده و حتی دشمنی عقیدتی و طبقاتی وجود دارد، ولی ــ همان گونه که گفته شد ــ هیچ یک از این مخالفان، حتی پارتیزان هایی که او را می ربایند، نیت سوئی به او ندارند و چه بسا سپر بلای او در برابر خطرات دیگر هم می شوند. به عبارت دیگر، جامعه چندان کاری به کار او ندارد. در وهله ی نخست، خود ژیواگو است که نمی تواند با جامعه بسازد. روحیه ی هنرمندانه ی او بسیار اصیل تر و والاتر از آن است که به مقتضیات زمانه، که با اصول و ذهنیت های او هم خوانی ندارند، تن دهد.
منبع: صفحهٔ اینستاگرام نشر چشمه