دولت های علوی

نویسنده در این کتاب 60 دولت علوی را از عثمانی تاکنون از علویان آناتولی تا علویان عرب و سایر دولت های دوستدار اهل بیت (ع) را بر محور ارادت و محبت اهل بیت (ع)، گردآوری و بررسی کرده است. بخش اول کتاب، به بررسی دولت های امام علی (ع) و امام حسن (ع) اختصاص دارد. در این بخش افزون بر ذکر والیان امام علی (ع) و امام حسن (ع)، دولت امیر مختار نیز معرفی شده است. بخش دوم کتاب، به بررسی دولت هایی اختصاص دارد که توسط نوادگان امام حسن (ع) تأسیس شده اند. اولین دولت بررسی شده «ادریسیان» هستند که توسط «ادریس یکم» در سال ۷۸۹ تأسیس شد و «ولیله» را به عنوان پایتخت خود برگزیدند. در ادامه این بخش، دولت علویان طبرستان، بررسی شده است. دولت علویان طبرستان، امیرنشینی از سلاله اهل بیت (ع) بود که در طبرستان بنیان نهاده شد. اُمرای این دولت از نسل امام حسن (ع) بودند و اسلام را در حاشیه جنوبی دریای خزر ترویج کردند. این دولت در سال ۹۲۸ توسط سامانیان منقرض شد. «رسی ها» و «حمودیان» دو دولت دیگری هستند که در این بخش معرفی و بررسی شده اند. در بخش سوم کتاب، دولت های تأسیس شده توسط نوادگان امام حسین (ع) بررسی شده است. در این بخش تنها یک دولت معرفی شده و آن هم «سادات قوامی» بودند که در بخش کوچکی از مازندران دولت کوچکی بنیان نهادند. این دولت طی سال های ۱۳۵۹ تا ۱۵۹۶ به مدت ۲۳۷ سال حکومت کردند و سرانجام به دست صفویان نابود شدند. بخش چهارم کتاب که بخش عمده ای از کتاب را به خود اختصاص داده، درباره دولت های شیعه دوازده امامی است. «دلفیان»، «حمدانیان»، «آل بویه»، «کاکوییان»، «امیرنشین سیسیل»، «مزیدیان»، «تنوخیان لاذقیه» و… دولت هایی هستند که در این بخش معرفی شده اند. بخش پایانی کتاب، اختصاص به دولت های اسماعیلی مذهب دارد که در این بخش دولت های «فاطمیان»، «قرمطیان»، «دولت الموت» و… بررسی شده اند. در پایان کتاب، گاه شمار دولت های علوی و نیز اسناد، سکه ها، پرچم ها، نقشه ها و نظامیان این دولت ها آورده شده است.