ایران کهن و ایران نو: سفرنامهٔ ایران

[‘زندگی روحانی و معنوی ایرانی شکل و فرم خاصی دارد، اما به شدت محدود به شرایط و عوامل مشخصی است. برای ایرانیان زبان فارسی طعم و رنگ و بوی خاصی دارد، به گونهu200cای که این زبان مشحون از افسانهu200cها و روایات قومی و پر از تمثیلu200cها و شوخu200cطبعیu200cهای خاص فرهنگ ایرانی است. ایرانیان به طور کلی مردمی کنجکاو و علاقهu200cمند به آموختن هستند.u200cنزد روشنفکران و تحصیلکردگان آنها اغلب نگاهی بدون پیشداوری و بیu200cطرفی نسبت به فرهنگu200cهای بیگانه وجود داردu200c،u200cu200cاما نگارش آنان در خصوص انگیزهu200cهای اقدامات بزرگ بشری تا حدودی مشکوک استu200c.u200cu200cنفوذ نوعی بدبینی در افکار روشنفکران آنها ملاحظه میu200cشودu200c،u200cچنانکه بر این باورند که زندگی چیزی جدی و واقعی نیست و جهان ما یک توهم و سراب استu200c.u200cu200cما انسانهای بیچارهu200cای هستیم که مانند اسبابu200cبازی در چنگال قدرتمند سرنوشت بیu200cامان خود دست و پا میu200cزنیمu200c،u200cو این چرخ گردندهu200cی هستیu200c،u200cu200cهمهu200cی ما را نسل در نسل خُرد و خراب میu200cکند و این جهان ناپایدار و بیu200cبنیاد است.u200cu200cاین فضا و حال و هوای فکری و اینu200cگونه جهانu200cنگری را در برخی از اشعار زبان فارسی نیز مشاهده میu200cکنیم.’]