اول شخص مفرد

این داستان، نیز با همان دغدغه های همیشگی هوراکامی نوشته شده اند؛ عشق های گمشده، جوانی، موسیقی، کوچه هایی که ناگهان از یاد می روند یا یک خیال و خواب دور. تعلیقی که در همه داستان ها وجود دارد و اصولاً خصیصه کار اوست. خود را به رخ می کشد و مخاطب در بطن داستان ها و ماجراها، اندوه ها و خوشی هایی را درک می کند که مدام در ذهن نویسنده تکرار می شوند؛ و باز هم دغدغه زمان؛ زمانی گم شده یا از دست رفته. موراکامی دل بسته بیدار خوابی های راویانش است. رؤیاباف هایی که جهان بیرون را می نگرند، تماشایش می کنند؛ اما اتفاق بزرگ تری در درونشان در حال رقم خوردن است، اتفاقی که مخاطب باید کشفش کند.