اول شخص مفرد

خواندن داستان کوتاه هاروکی موراکامی مثل بیداری از خواب و رؤیاست.آنچه در «اول شخص مفرد» می خوانیم، مرزی مبهم و گاه ناپیداست میان داستان و ناداستان.هاروکی موراکامی در جدیدترین اثر خود که در سال 2020 منتشر شد، داستانِ مردانی میان سال را می گوید که همه از گذشته حرف می زنند و از خاطرات و از حافظه شان. جز یک مورد، راوی تمام داستان ها بی نام اند؛ مردانی که انگار در خلسه، از خاطراتشان می گویند و ماجراهایی عجیب که از سر گذارنده اند؛ از دعوت به کنسرتی که هرگز برگزار نخواهد شد، تا ملاقات با میمونی که نامِ زنان را می دزدیده و هویت معشوق را از آنِ خود می کرده.پس از انتشار «اول شخص مفرد»، برخی منتقدان بدین نتیجه رسیدند که این کتاب، نه یک مجموعه داستان که اثری شبیه به سرگذشت نویسی است؛ علاقه ی وافرِ موراکامی به بیس بال و موسیقی جَز در این اثر چنان پررنگ خود را نشان می دهد که شاید حق با آن ها باشد.داستان های این مجموعه مراقبه هایی فلسفی در باب عشق، انزوا، تنهایی، گذر عمر، زمان و حافظه اند. موراکامی استادانه، ساده اما حرفه ای، قصه گفته؛ قصه هایی با دغدغه های اگزیستانسیال و مرور نوستالژیکِ خاطره.«هاروکی موراکامی» در مجموعه داستان «اول شخص مفرد»، مرزها را از میان حقیقت و روزمرگی های مدرن، جهان خیال گونه ی ذهن ما و تصویرهای بی منطقش برمی دارد. رخدادهای سوررئال و واقعیت درهم می آمیزند و شخصیت های داستان را به سرگردانی می کشانند.در هر کدام از داستان های این مجموعه، صحبت پیرامون اتفاق هایی است که یا رخ نداده، یا درک آن در ابعاد کشف شده و چارچوب های منطق محورِ دنیای واقعی نمی گنجد؛ اما صداقت و ساده نویسی ظاهری موراکامی طوری همه چیز را کنار هم می چیند که چاره ای جز باورِ باورناپذیرها نداریم.هاروکی موراکامی (12 ژانویه 1949) رمان نویس و داستان نویس ژاپنی است که هم در کشورش و هم در جهان، چهره ای شناخته شده و محبوب است. آثار او به بیش از پنجاه زبان ترجمه شده اند. موراکامی تا امروز بارها در میان نام هایی بوده که هر سال برای دریافت جایزه ی نوبل ادبیات درباره ی او گمانه زنی می شود. او جوایزی همچون فرانک اوکانر، کافکا و جایزه ی جهان فانتزی را در کارنامه دارد. او نویسنده ای منحصربه فرد است که استیون پول، منتقد روزنامه ی گاردین او را در میان بزرگ ترین رمان نویسان زنده ی امروز معرفی می کند.اغلب آثار مورکامی راوی اول شخص مفرد دارند. ژانرِ غالبِ آثار او سوررئالیسم، رئالیسم جادویی و پست مدرنیسم محسوب می شوند. همچنین، رگه هایی از داستان های فولکلور ژاپنی و باورهای شَمَنیسم نیز در آثارش دیده می شوند.نویسنده: ثمین نبی پور | تحریریه ی افق
منبع: وب سایت نشر افق