آذرباد

«باد بود و سرد بود و پاریس خاکستری بود.»
کمپ مهاجران غیرقانونی در حومه ی پاریس، که یادآور کوچه­ های تاریک و نمور و خانه­ های ویرانه­ ی بینوایان است، و خانواده­ هایی که هر کدام از کشوری به این جا پناه آورده­ اند.
آذرباد، که فرانسه را به خوبی یاد گرفته، حالا دستیار یک فرانسوی است که می­ آید و به کارهای اداری و نامه­ ها و امور پزشکی و بیمه ی مهاجران رسیدگی می­ کند. او، که تنها زبان­ بلد بین این خانواده­ هاست، ناخواسته مسئولیتی بر عهده اش گذاشته شده که گاهی بار سنگینش او را از پا درمی آورد و همچون بهمنی از غم سرد و تیره در خود می­ بلعدش. چرا باید مجبور باشد درد را، بی قراری و دلتنگی و استیصال را به زبانی دیگر ترجمه کند؟ چه طور می­ تواند بگوید این احساس اضطراب نیست، نگرانی نیست و بی­ قراری است؟
نسیم مرعشی نویسنده­ ی گزیده­ کاری است که قدرت عجیبی در تبدیل احساسات به کلمه پیدا کرده است. او در آذرباد زندگی ای را پیش روی مخاطب می­ گذارد که، با همه ی رنج و محنتش، هنوز زیستنی است؛ اگر خوب نگاه کنی، هنوز رگه­ هایی از عشق و امید در آن وجود دارد. مرعشی، با قلم سحرانگیز و قدرتش در تصویرسازی، قصه ای پرافت وخیز و پر از اتفاق می سازد که در آن مرزها را از میان برمی دارد تا مشخص کند که تاب آوری و انسانیت است که عیار آدم ها را تعیین می کند.
منبع: صفححهٔ اینستاگرام نسیم مرعشی