پدیدارشناسی روح

پدیدارشناسیِ روح دانشِ پدیدارشونده را عرضه می کند و می بایست جایگزینِ تبیین های روان شناسانه یا همچنین مباحث انتزاعی تر درباره ی بنیان گذاریِ دانش شود. این اثر تمهید برای علم را از نظرگاهی موردِ ملاحظه قرار می دهد که به وسیله ی آنْ این تمهیدْ نوعی فلسفه ی تازه، جالبِ توجه و نخستین علمِ فلسفه است. این اثر قالب های مختلفِ روح را در مقام منزلگاه های یک راه دربرمی گیرد، راهی که از طریقِ آنْ این روح به دانشِ محض یا روحِ مطلق بدل می شود. از این رو، در بخش بندی های اصلیِ این علم، بخش هایی که دوباره به چندین بخش تقسیم می شوند، آگاهی، خودآگاهی، عقلِ مشاهده گر و کنش گر، خودِ روح، به منزله ی روحِ اخلاقی عرفی، فرهیخته و اخلاقی، و نهایتاً به منزله ی روحِ دینی در صورِ مختلف اش، موردِ ملاحظه قرار می گیرند. غنای نمودهای روح، غنایی که در نظرِ اول آشوبناک به نظر می رسد، در این اثر به قالبِ نظمی علمی درمی آید که این نمودها را بر حسبِ ضرورت شان نمایش می دهد. امورِ ناکامل خود را در این نظمِ علمی منحل می کنند و به امورِ والاتری برمی گذرند که حقیقتِ قریب شان اند. آن ها حقیقتِ فرجامین شان را ابتدا در دین و سپس در علم، به مثابه ی نتیجه ی کلِ این فرایند، می یابند.برگرفته از آگهی پدیدارشناسیِ روح،احتمالاً به قلمِ هگل، منتشرشده در روزنامه ی بامبرگ، 28 ژوئن 1807. منبع: پشت کتاب