نوشابه زرد: نوشته ها و عکس های سفر به کانادا

وقتی نسل ما بچه بود، کانادا برایش بیشتر از یک نوشابه ی پرتقالی خوشمزه بود که با وقوع انقلاب دیگر پیدا نمی شد. ما کانادا را کمتر به عنوان یک کشور مهم و مستقل می شناختیم. من اما وضعیتم فرق می کرد. پدرم یک پسردایی داشت که چند سال قبل از به دنیا آمدن من رفته بود به مونترال و آنجا پزشک شده بود. من هیچ وقت او را ندیدم اما هر از چند وقتی یک نامه توی حیاط خانه مان می افتاد که رویش یک تمبر زیبا بود. در ذهن من کانادا سرزمین تمبر های زیبا بود. آن ها را از روی پاکت نامه می کندم و توی آلبوم تمبر می گذاشتم و می شد مایه ی پز دادن به دوستان و هم کلاس ها. من تنها کسی بودم که توی آلبوم تمبرم تمبرهای کانادایی داشتم.سال ها گذشت و ما همپای تاریخ پیش آمدیم. انقلاب شد، جنگ شد، جنگ تمام شد و حالا وقت آن بود که جهان را بیشتر بشناسیم. کانادا آرام آرام در اطلاعات تاریخی و جغرافیایی ما وارد شد و آرام آرام مقصدی شد برای ایرانیانی که شرایط زندگی در کشورشان را بر نمی تافتند و به دنبال جایی برای یک زندگی جدید بودند. کانادا از اواسط دهه ی هفتاد برای خیلی از جوان های آن دوره یک نقطه ی خاص شد. نقطه ای در دورترین جا از خانه که هم «دلتنگی» می آورد و هم در عین حال «امنیت». کانادا کشور جدیدی بود با قوانین خاص و با وجود سرمای زیادش که برای ایرانی ها قابل تحمل نبود، می توانست یک رفاه نسبی برای آن ها فراهم آورد… منبع: پشت کتاب