تاریخ سری بهادران فرس قدیم

کتاب حاضر، داستانی فارسی است که نثر آن ادبی و کهن است و در لابه لای آن مصراع ها و ابیاتی گنجانده شده است. سبک کتاب که ظاهرسفرنامه و خاطره نویسی دارد، تلفیقی از شیوه های جدید داستان نویسی و نثرنویسی کهن ادبیات فارسی است و حاوی رمزها و تمثیل هایی است که خواننده باید آن ها را برای خود تفسیر کند. این کتاب داستان سالکی است که برای زیارت استاد از راه های صعب العبوری در زمستانی سخت عبور می کند و پس از دیدار و مصاحبت کوتاه مدت در بهاری خوش بازمی گردد. اما معلوم نیست که راوی یک نفر است که در یک زمان رفته و بازگشته یا چند نفر در زمان های مختلف به این سفر مبادرت ورزیده اند. به هرحال اگر هم چنین باشد همة آن ها یکی هستند و یکسان به نظر می رسند. گویی یک نفر در چند زمان است که خاطره های سفر خود را می نویسد و سخنان استاد خود را مرور می کند. قهرمان اصلی، «بهادر» غمگین و استر اوست که گویا جنبه رمزی دارد. آن دو در آن جاده های تنهایی یار و مصاحب یکدیگرند. با توجه به این که قصد این عارفان که از یک سلسله سری بوده اند، مبارزه با دیوان و تسلّط بر دنیای روح و معنویت است، ازاین رو به صورت بهادرانی جنگ آور نمودار شده اند و همواره در میدان ها نبرد به سر می برند.